kendinden utanmak

kendini fiziksel, ruhsal, eğitim veya maddi olarak düşük görülmesi durumunda insanın yaptığı bir eylemdir. (bkz: cahilliğinden utanmak)

bilmiyorum sözlük, utanmalı mıyım bunun için. şikayet ettiğim şeyi şuan kendim yapıyorum. kafamda biri yok ve kimseye bişey hissetmiyorum ama bana bişeyler besleyen biri var. beni düşünüyo hatta üşümeme bile üzülen bi kız. bu zamana kadar bişeyler beslediğim kızların bana aynı şeyleri hissetmemesinden, konuşup konuşup ümit verip, beni avuçlarında hissedince posta koymasından yakındım. aynı şerefsizliği kendim yapmayacağım ama. hatta sırf ümit vermiyeyim diye whatsapp'a geçmeyi bile teklif etmiyorum. sonra kız üzülür diye. ayıp etmiyorumdur umarım onunla konuşarak ona. yada biz hep zoru, bizi sevmeyeni seviyoruz. beni üzenleri de anlayabiliyorum sanki böyle. ayıp mı ediyorum yoksa sözlük ya ?

adamlar yeni gezegenler buluyor tarih yazıyor biz de burda adamların yeni gezegenler bulduğunu yazıyoruz

arada bir utanacak gibi oluyorum ama sonra bakınca utanacak konu bulamıyorum.. kendimi bu kadar seviyorum yani amk

a desem ilerde buna bile utanabilir ve kendime sövebilirim, güvenemiyorum.

küçükken yaptığım şeyleri hatırlayıp ne kadar salakmışım diyip utanırım.

bugün kendimden 4 yaş küçük kuzenimle buluştum. açık açık söylemek gerekirse arkadaşlarımla geçirdiğimden daha eğlenceli vakit geçirdim valla. burda beni utandıran lise 1'e giden kuzenimin 9 aylık sevgilisi olması... yalnızlığımda boğulcam yakında be. edit: sanırım bebekken çıkmaya başlamışlar 9 ay ne abv

dilek'in ölümünü öğrendiğimde kendimden utandım.yaşamaktan utandım.insanlıktan utandım. parasızlıktan utandım. çok utandım.

Utanıyorum kendimden artık. Böyle hissediyor olamazsın ya diyorum. Bir sene geçti tam 12 ay nasıl hâlâ geçmişe bakıyorsun diyorum. Koskoca bir yılda neler yaşadın neler geçirdin diyorum. Sonra ezberimden silinmeyen o numarayı kaydedip whatsapp profiline bakıyorum. Ben yapıyorum ha bunu. 22 yaşında olan ben. Oturup liseli ergenler gibi bakakalıyorum. Yapma bunu kendine diyorum. Sonra bir şarkı sözünde uzaklara dalarken buluyorum. Eskiden çok kolay insan silip atarken şimdi hayatımdan çıkmış olanları bile silemiyorum. Lan diyorum adam çoktaaan biri bulmuş devam etmiş takılı kalma. Çok utanıyorum kendimden sözlük bu ben olamam olmamalıyım. Zaman her şeye ilaç ama bitsin artık yeterince zaman geçmedi mi? Ya da ne zaman yetecek bu zaman?

yıllar yıllar önce yaşadığı en kötü günlerden birinde yanında olduğum, her fırsatta desteğimi hissettirdiğim kişi yollarımızın ayrıldığı ilk gün beni hayatından çıkardı. çok koydu, öyle böyle koymadı. beni hayatından çıkardığını anladığımda nefesim kesildi, kendimi enayi gibi hissettim. kendime çok kızdım, kendimden utandım. ve neden utandığıma dair en ufak fikrim yoktu. bazen o günleri düşünüyorum ve bu soruma hala net bir cevabım yok. neyse dedik, yolumuza baktık. ta ki 1 ay öncesine kadar. 1 ay önce kendisi yine ulaştı bana. ve ben salak gibi yine hayatıma aldım onu. geçmişte yaşananların kendisinden kaynaklı bir hata olduğunu, her şeyin eskisi gibi olacağından falan bahsetti. enayi ben yine atladım tabi buna. sonuç ne biliyor musunuz? attığım mesaja cevap alamıyorum. canım hiç yanmıyor ama bu sefer. sadece utanıyorum. ben bu kadar salağım ya, bana yeter bu.

Bazen kendimden utandigim anılar aniden aklıma geliyor, bundan kurtulmak icin bir anda şarkı söylemeye alıştım. Ama bu sefer de normalde aklimdan ne geçtiğini bilmeyen karşımdaki kişi, şarkıya başlayınca "Noldu?" Diye sorabiliyor. O zaman da "Yok bir şey" falan diye gecistiriyorum. Bu aliskanligimdan artık kurtulmam lazım ama yerine bir şey koymam gerekiyor, ona karar veremiyorum.

aynanın önünden geçerken "tipini s*kim" diyip hunharca gülsem de bu başlığa katılıyorum ben de. aslında potansiyelim var gibiydi, geçen yılları heder etmeseydim, biraz barışsaydım kendimle bu malzemeden tutardı. ama yazık oldu işte.